Britannia, nazwa była stosowana przez Rzymian w odniesieniu do dwóch największych Wysp Brytyjskich. Dzisiejsza Wielka Brytania była określana jako Britannia Maior (Brytania Większa), natomiast dzisiejsza Irlandia była określana mianem Britannia Hibernia (Hibernia).
Próbę podporządkowania sobie tej wyspy, podjął jeszcze Gajusz Juliusz Cezar, ale faktyczny podbój zapoczątkował dopiero cesarz Klaudiusz, który w 43 roku n.e. dokonał inwazji. Przez następne lata następował stopniowy podbój wyspy.
Należy w tym miejscu wskazać osobę Juliusza Agrykoli, który zdołał dotrzeć do Szkocji (Caledonia) a także stwierdził, że Brytania jest wyspą. W latach 122-126 n.e., cesarz Hadrian zdecydował się na zbudowanie wału umocnień pomiędzy Solway Firth a ujściem rzeki Tyne (Wał Hadriana).
Za panowania Antonina Piusa nastąpiło dalsze przesunięcie granicy i zapoczątkowanie budowy tzw. Wału Antonina (łączący cieśniny Firths of Forth i Firths of Clyde). Z nabytków tych zrezygnował cesarz Kommodus.
Rzymianie opuścili Brytanię dopiero w 407 roku n.e., gdy na ten ruch zdecydował się Konstantyn w walce o koronę z Honoriuszem.
Strategicznym miastem prowincji było Londinum (dzisiejszy Londyn).
