Dynastia ta panowała od roku 193 n.e. do 235 n.e. Jej założycielem jest Septymiusz Sewer. W wyniku zamordowania Kommudusa, ostatniego z rodu Antoninów, który nie mianował swego następcy, tron stanął otworem dla pierwszego, który siłą zdobędzie Rzym.
Tą postacią był Septymiusz Sewer, który pokonał pozostałych pretendentów i poprzez fikcyjną adopcję, „będąc synem” Marka Aureliusza, starał się kontynuować starą dynastię. Sewer jest jednak uważany za ojca nowej dynastii – Sewerów (Syryjskiej).
Do dynastii należeli:
Septymiusz Sewer (193 – 211 n.e.) – Lucius Septimius Severus, urodzony 146 roku n.e. w Leptis Magna (Afryka). Pochodził prawdopodobnie z rodziny o rodowodzie punickim. Jego ojcem był Septimius Geta, a matką Fulvia Pia. W 173 roku ożenił się po raz pierwszy. Po śmierci żony, latem 187 roku ożenił się z księżniczką syryjską Julią Domną, która urodziła mu dwóch synów: Karakallę i Getę.
W wyniku wojny domowej pokonał konkurentów do tronu: Didiusza Juliusza, Pescenniusza Nigra, Klodiusza Albinusa. W latach 197-199 n.e. pokonał króla Partów w wojnie partyjskiej i utworzył na zdobytych terenach nową prowincję Mezopotamię. Mianował swojego syna Karakallę współimperatorem. Wprowadził monarchię militarną, ograniczył wpływy senatu do minimum, sam mianował wszystkich urzędników, łącznie z konsulami. Zezwolił legionistom zawierać małżeństwa. Rozpoczął rekrutację pretorianów poza Italią. Rozbudował administrację centralną o 2 nowe kancelarie cesarskie.
Zmarł podczas wyprawy do Brytanii roku 211 n.e.
Geta (211 – 212 n.e.) – Lucius Publius Septimius Antoninus Geta (Geta), urodził się 189 roku n.e., młodszy syn Septymiusza Sewera, brat Karakalli. Cesarz rzymski od 211 roku n.e. (współrządził z bratem). Zamordowany przez Karakallę w 212 roku n.e.
Karakalla (211 – 217 n.e.) – Marcus Aurelius Antoninus Bassianus, urodzony 188 roku n.e. w Lyonie, syn Septymiusza Sewera i Juli Domny. Współrządził z ojcem, a po jego śmierci z bratem Getą. Po jego zamordowaniu samodzielny cesarz rzymski od 212 roku n.e.
W 212 roku n.e. nadał obywatelstwo rzymskie wszystkim mieszkańcom imperium. Despotyczny i okrutny. Czciciel Aleksandra Wielkiego, chciał połączyć cesarstwo rzymskie z imperium Partów – w tym celu zażądał ręki córki króla Partów Artabana V. Otrzymując odmowę rozpoczął wojnę z Partami i przyłączył Armenię do imperium jako nową prowincję. W 217 roku n.e. podczas podróży z Edessy na wojnę został zamordowany przez prefekta pretorianów – Makrina.
Makrynus (217 – 218 n.e.) – Marcus Opellius Macrinus , urodzony 165 roku n.e. Był prefektem pretorianów za Karakalli.
Nie mógł efektywnie sprawować władzy, a krótkie rządy, nie mogły określić jakim był naprawdę władcą. Nie potrafił prowadzić dalej wszczętej przez Karakallę wojny z Partami, mimo że imperium partyjskie znajdowało się w stanie rozkładu. Został pokonany w bitwie pod Nisibis i zmuszony do zawarcia niekorzystnego pokoju. Został zabity w bitwie z buntownikami 218 roku n.e.
Heliogabal (218 – 222 n.e.) – Elagabal, urodził się 204 roku n.e. w Emesie, po obwołaniu cesarzem Marek Aureliusz Antoninus, Marcus Aurelius Antoninus,
Matką cesarza była Julia Soaemias – zwolenniczka ogłoszenia go bogiem słońca, czyli Heliogabalem. Została zamordowana przez Heliogabala w 222 roku n.e. Mówiło się, że był nieślubnym synem cesarza Karakalli. W młodym wieku pełnił funkcję arcykapłana boga zwanego w semickim narzeczu „Elah-Gabal”, w mieście Emesa w Syrii. Słynął ze swoich homoseksualno-orgiastycznych zachowań. W 222 roku Heliogabal został zamordowany z inicjatywy matki Sewera – Julii Mammei.
Aleksander Sewer (222 – 235 n.e.) – Alexianus Bassianus, urodzony 208 roku n.e. w Emesie Adoptowany w 218 roku przez małoletniego Heliogabala. W tym samym roku oficjalnie Aleksander został cesarzem rzymskim.
Nowy Cesarz próbował zmienić politykę wewnętrzną kraju, dzieląc się władzą z senatem, który u poprzedników miał funkcję fasadową. W rządach dobrą radą wspomagał go dobrze znany ówcześnie prawnik Ulpian. Cesarz uzyskał wspanialy triumf po zwycięstwie nad perskim królem Artakserksem (wojna perska w latach 232-233 n.e.). Dwa lata poźniej wojna wybuchła nad Renem. Po zawarciu ugody w 235 roku n.e. z Germanami po wojnie, został zamordowany przez armię.
Materiał opracowany przez:
