Ziemie italskie stanowiły mozaikę kulturową wielu ludów, pośród których prym wiedli: Etruskowie, Samnici, Grecy a później także Latyni.
Mimo iż ustawiczny podbój półwyspu (prowincji) przez Rzym, sprawił, że już w połowie III wieku p.n.e. niemal cała prowincja była rzymska, to integracja poszczególnych ludów z władcami znad Tybru, zakończyła się dopiero w początkach I wieku p.n.e., kiedy to po wojnach ze sprzymierzeńcami, wszyscy mieszkańcy Italii (wolni oczywiście) otrzymali obywatelstwo.
Italia w V wieku p.n.e. oznaczała tylko jego południową część, w III natomiast wszystkie tereny podległe Rzymowi. Za czasów Juliusza Cezara teren rozciągający się od Cieśniny Mesyńskiej do rzeki Rubikon. Wtedy za jej część jeszcze nie uważano Galii Przedalpejskiej leżącej w dolinie rzeki Pad oraz Ligurii. Około 27 roku p.n.e. za panowania Augusta, Italia już sięgnęła do podnóży Alp. Italia przez całą starożytność nie obejmowała natomiast Sycylii, Sardynii i Korsyki.
Pełna organizacja Italii zakończyła się w I wieku p.n.e., kiedy to Oktawian podzielił cała prowincję na 11 regionów: Lacjum (Latium) łacznie z Rzymem, Apulia i Kalabria, Lukania i Brucjum, Samnium, Picenum, Umbria, Etruria, Galia Cisalpinska, Liguria, Wenetia i Galia Transalpejska.
Południową część Italii wraz ze wschodnią częścią Sycylii w czasach starożytnych określano często mianem Magna Graecia (Wielka Grecja) ze względu na dużą ilość znajdujących się tam kolonii greckich.
Italię oblewają morza:
– Mare Tyrrhenum (Morze Tyrreńskie)
– Mare Adriaticum (Morze Adriatyckie)
– Mare Ionium (Morze Jońskie)
Materiał opracowany przez:
