Jak już wiemy religia Rzymian kształtowała się pod dużym wpływem Greków i Etrusków. Więc na samym początku powiemy, że w Starożytnym Rzymie istniało wielobóstwo. Na samym początku była to religia nieosobowa, typowo rolnicza, w której czczono bezpośrednio rzeczy związane z rolą np. siewy i zbiory.
Oprócz bóstw rolniczych czczono także bożków domu:
– lary – opiekunów domostwa
– many – duchy przodków
Z czasem w państwie wprowadzono kulty państwowe. Bóstwa nabrały cech antropomorficznych, czyli ludzkich. Jako główne bóstwa zaczęto uważać: Jowisza, Junonę i Minerwę, tworzących trójcę kapitolińską. Najświętszym miejscem obrano świątynię Jowisza Najlepszego i Największego, znajdującą się na Kapitolu. Oddawano tam także cześć pozostałym bóstwom trójcy. Rzymianie z wielką powagą czcili także boginię Westę – domową opiekunkę ogniska. Wkrótce kult bogini Westy nabrał charakteru ogólnonarodowego, gdyż jako bogini świętego ognia, była jednocześnie patronką Imperium Romanum. Ogień miał stale płonąć w jej świątyni na Forum Romanum. W świątyni nad świętym ogniem czuwały kapłanki – westalki.
W Rzymie wszyscy musieli przestrzegać kultu bogów państwowych, w razie nie subordynacji nakładane były na nich surowe kary, nawet na urzędników. Nieodłącznym elementem religii rzymskiej było wróżbiarstwo, które w Rzymie zyskało ogromną popularność.
Jak pewno pamiętacie Rzymianie charakteryzowali się ogromną tolerancją dla religii krajów podbitych. Przejmowali po nich niektóre wzorce i bóstwa, czcząc je jak swoje własne. Świątynią, w której modlono się do wszystkich bogów był Panteon. Wzniesiono ją za czasów Augusta, co stało się symbolem scalenia religii rzymskiej.
Z czasem rozpowszechniły się kulty wschodnie, a szczególną czcią darzono np. Izydę i Ozyrysa (Egipt). Już także za czasów republiki, przyjęto do grona bóstw narodowych Kybele (azjatycką boginię płodności).
W dobie cesarstwa pojawił się także kult panującego i członków jego rodziny. Każdy obywatel musiał czcić cesarza niezależnie, czy go szanował, czy też nie. Właśnie ten obowiązek spowodował bunt Żydów. Zorganizowali oni dwa powstania. Pierwsze (66 – 73 n.e.), w wyniku którego po klęsce Żydów, Rzymianie zburzyli Świątynię Jerozolimską oraz drugie (132 – 135 n.e.), które spowodowało wypędzenie Żydów z Judei. Wówczas rozpoczął się moment rozproszenia Żydów na całą Europę, nazywane inaczej diasaporą.
Materiał opracowany przez:
