W dawnych czasach niejaki Julius, potomek Eneasza założył własne miasto, Alba Longa, w którym rządziło po nim wielu królów. Ostatni z nich, Prokas miał dwóch synów. Jeden, Numitor osiadł na tronie, a drugi, Amulius w krótkim czasie zrzucił go z tronu i uwięził.
Chcąc zabezpieczyć sobie ten tron syna Numitora, jako prawowitego następcę zamordował, a córkę, Reę Sylwię uczynił westalką, aby ta nie narodziła dziedzica.
Rea Sylwa jednak w czasie służby padła ofiarą gwałtu dokonanego przez Marsa. Westalka początkowo skrywała swój stan, jednakże tajemnica mogła być skrywana do czasu. Córkę Numitora uwięziono i skazano na śmierć głodową, a jej bliźnięta, Romulusa i Remusa Amuliusz rozkazał utopić w Tybrze. Zamiar ten jednak się nie powiódł. Słudzy włożyli je do koszyka i puścili z prądem rzeki. Wrzucony do wody koszyk z chłopcami popłynął z prądem i zaczepił się o pień drzewa w jednej z zatoczek. Wylew rzeki wyniósł koszyk na wzgórze palatyńskie. Dzieci były uratowane.
Płacz dzieci usłyszała wilczyca, która regularnie karmiła dzieci własnym mlekiem. Według pewnych źródeł w wilczycę przemienił się sam bóg piorunów, Zeus. Lecz zwierzę miało także swoje dzieci i jak przynosiła bliźniętom mało mleka Mars puszczał dzięcioła, który zrzucał owoce leśne.
Wilczycę wyśledził pewnego razu pasterz królewski, Faustulus, który znalazł koszyk z dziećmi i zaadoptował je. Wraz ze swoją żoną, Akką Larentią zwaną również Lupą („wilczyca”) dbał o ich rozwój. Chłopcy wyrośli na dzielnych młodzieńców i doskonałych wojowników.
Kiedy Romulus i Remus osiągnęłi wiek dorosły postanowili wybrać się do Alby na obchody święta Luperkalów. Wracając do domu po zabawie, wzięli udział w bójce pasterzy Numitora i Amuliusza, stając po stronie służby tego drugiego. Wtedy porwano Remusa i zaprowadzono go przed Amuliusza, zarzucając mu zbrodnię napaści na posiadłości Numitora. Fakt, ten nie wzbudził zainteresowania w Amuliuszu. Postanowił odesłać złoczyńcę do Numitora. Remus opowiedział mu całą swoją historię, a były król poznał w nim swojego wnuka i kazał sprowadzić Romulusa, by wspólnie obalić Amuliusza.
Amuliusz swój błąd przypłacił najwyższą ceną. Razem ze sprowadzonym Romulusem i zbrojnymi mężami Remus strącił z tronu Amuliusza i ponownie osadził na nim Numitora.
Bliźniacy zabili go i za radą swojego dziadka opuścili miasto i postanowili założyć nową osadę, tam gdzie zostali uratowani. Konflikt między braćmi narastał od chwili, gdy postanowili zadecydować komu przypadnie przywilej nadania nazwy nowej osadzie. Rozstrzygnięcie sporu powierzono bogom. Prawo miał otrzymać ten z braci, który ujrzy więcej sępów na niebie. Remusowi, który był na wzgórzu awentyńskim ukazało się 6 ptaków, natomiast Romulus, który zajął wzgórze palatyńskie ujrzał 12 sztuk, co wyrażało przychylność okazaną mu przez bóstwa.
Wybraniec oborał przestrzeń i tak zakreślił granice przyszłego Rzymu. Kiedy Remus przeskoczył ową linię, jego brat jako król miasta zabił go za naruszenie swojego terytorium.
Romulus uznał się za samodzielnego pana miasta, nazwanego od jego imienia, Rzym. Nowy władca do pomocy przybrał sobie 12 liktorów i ustanowił senat, w którym zasiadło 100 przedstawicieli ludu.
Ponieważ grono zamieszkujące Romę było nieliczne, król wyznaczył gaj zwany asylum i uznał za miejsce, gdzie każdy uzyskuje prawo nietykalności, nawet największy zbrodniarz.
Zewsząd schodzili się najwięksi opryszkowie. Lecz nie było w Rzymie kobiet, co nie pozwalało na rozwój osady. Romulus wymyślił, że zorganizuje igrzyska. Wysłał zaproszenia i przyszli mężowie z żonami i córkami. Kobiety wzięto do tańca, a na znak Romulusa każdy opryszek porwał kobietę która przy nim stała. Wydarzenie to nazwano porwaniem Sabinek.
Jak można było przypuszczać ojcowie i bracia porwanych kobiet nie potrafili wybaczyć Rzymianom i postanowili odbić kobiety. W walkach udział brali głównie Sabini, których do walki prowadził król Tytus Tacjusz. Walkę przerwała interwencja kobiet, które wbiegły w sam środek walki i błagały mężów i ojców o zaprzestanie wojny. Tacjusz i Romulus zdecydowali się stworzyć jedno państwo. Wspólne rządy trwały zaledwie kilka lat, przerwane nagłą śmiercią Tacjusza.
Pewnego dnia w roku 715 p.n.e., gdy Romulus przeglądał wojsko gęsta mgła spowiła miejsce, na którym siedział król. Gdy mgła opadła króla już nie było. Romulusa mieli zabrać do nieba bogowie. Odtąd był on czczony jako bóg Kwirynus, zaś jego żona Hersylia, zabrana do nieba przez gwiazdę, jako bogini Hora.
Materiał opracowany przez:
