W pewnym sensie struktura społeczeństwa rzymskiego okresu cesarstwa stanowiła odwzorowanie tej z czasów republikańskich. Najważniejszą osobą w cesarstwie był oczywiście cesarz ze swoją najbliższą rodziną. Później byli pokolei: senatorowie, ekwici i dekurioni.
Dekurioni była to elita miast prowincjonalnych. Mieli w swoich miastach uprawnienia podobne do rzymskich senatorów w sprawach: administracji lokalnej, finansowych i postępowania sądowego.
Na samym dole były warstwy niższe zwane humilioners, do których zaliczano plebs z miast i wsi oraz niewolników i wyzwoleńców.
Cechą charakterystyczną społeczeństwa okresu cesarstwa była szansa awansu z grup niższych do wyższych. Mogło się tak stać tylko z woli cesarza, co nie było zbyt często spotykane. Za przykład może posłużyć cesarz Pertinaks, syn zwykłego wyzwoleńca, który mimo swojej niskiej pozycji potrafił zajść, aż na tron imperium.
Roku 212 p.n.e. cesarz Karakalla nadał wszystkim wolnym mieszkańcom cesarstwa prawa obywatelskie w tzw. edykcie Karakalli, inaczej zwanym Constitutio Antoniniana. Wówczas społeczeństwo państwa zaczęto dzielić według kryterium obywatelskiego.
Materiał opracowany przez:
