Lekarzami byli najczęściej cudzoziemscy niewolnicy lub wyzwoleńcy. Jest dalece prawdopodobne, że Rzymianie unikali tego zawodu, gdyż nie wypadało im pracować za zapłatę.
Przy odrobinie umiejętności i przy dużej dawce szczęścia, lekarze-niewolnicy dorabiali się majątku, osiągali wyzwolenie, a nawet obywatelstwo.
Społeczeństwo rzymskie z dużą nieufnością odnosiło się do cudzoziemskich lekarzy. Wielu Rzymian korzystało z usług podejrzanych medyków oferujących tajemnicze maści, eliksiry lub wznoszących modły do bogów. Najczęściej zalecanymi lekarstwami były różne mieszanki ziołowe i ćwiczenia fizyczne zgodnie z powiedzeniem, że „w zdrowym ciele, zdrowy duch”.
Wiemy, że wojsko posiadało własne szpitale i chirurgów, którzy nieraz leczyli lepiej niż ich odpowiednicy z miast. W Rzymie zasłynęło wielu wybitnych lekarzy: Asklepiades, Galen, Korneliusz Celsus. Galen zasłynął jako ojciec eksperymentalnej fizjologii, przeprowadzając podobno sekcje zwłok na małpach. Korneliusz Celsus, zwany inaczej Hipokratesem, był autorem encyklopedii medycznej, oraz traktatu o zabiegach medycznych. Co ciekawe okazuje się, że starożytni znali środki znieczulające i sposoby sterylizacji narzędzi. Ponadto warto wspomnieć, że lekarze nieraz zmuszeni byli do wykonywania operacji na ulicy, obawiając się, że pacjent może nie przerzyć transportu do szpitala.
Materiał opracowany przez:
