Lunedì – Martedì – Mercoledì – Giovedì – Venerdì – Sabato – Domenica Czy wiecie skąd się wzięły nazwy dni tygodnia w języku włoskim? Ich pochodzenie jest zupełnie inne niż w języku polskim (polskie nazwy odzwierciedlają miejsce danego dnia w cyklu tygodniowym…
…poniedziałek – po niedzieli, wtorek – wtóry czyli drugi, środa – środek tygodnia, czwartek – czwarty, piątek – piąty, sobota – pochodzi od żydowskiego szabasu, a niedziela – od „nie działać” jako dzień odpoczynku i modlitwy).
Natomiast włoskie dni tygodnia pochodzą od… nazw planet (za wyjątkiem soboty i niedzieli).
Jak to się stało, że to właśnie nazwy planet zaczęły być stosowane do określania dni tygodnia? Otóż wszystko zaczęło się już w Mezopotamii. Babilońscy astrologowie wierzyli, że na nasze życie ma niezaprzeczalny wpływ siedem ciał niebieskich poruszających się wokół Ziemi: Merkury, Wenus, Mars, Jowisz, Saturn, słońce oraz księżyc (wówczas nie znano Urana, Neptuna i Plutona). Wiara ta została połączona z istniejącym już wtedy siedmiodniowym systemem liczenia dni (7 ciał niebieskich – 7 dni). Ponadto, Babilończycy byli głęboko przekonani, że każde ciało niebieskie kolejno rządzi pierwszą godziną każdego dnia. Dlatego też, nadali dniom odpowiednie nazwy, które jednocześnie były imionami bóstw.
W wyniku podbojów Aleksandra Wielkiego, wierzenia te zaczęły być przyjmowane w krajach śródziemnomorskich, a tym samym system tygodniowy stał się znany w starożytnej Grecji i Rzymie, zyskując coraz większą popularność. W roku 321 n.e. został on oficjalnie uznany przez rzymskiego imperatora Konstantyna Wielkiego.
Oto etymologia włoskich dni tygodnia:
Lunedì | – | z łac. Lunae dies – giorno della luna → dzień księżyca |
Martedì | – | z łac. Martis dies – giorno di Marte → dzień boga wojny, Marsa |
Mercoledì | – | z łac. Mercurĭi dies – giorno di Mercurio → dzień boga posłańca – Merkurego |
Giovedì | – | z łac. Iovis dies – giorno di Giove → dzień głównego boga – Jowisza |
Venerdì | – | z łac. Venĕris dies giorno di Venere → dzień bogini miłości – Wenus |
Sabato |
| z łac. sabbatum, pierwotnie słowo to wywodzi się z jęz. hebrajskiego shabbat – dzień odpoczynku; w starożytnej Mezopotamii: dies Saturni – dzień ojca Jupitera – Saturna (stąd np. w jęz. angielskim: Saturday) |
Domenica | – | z łac. dies Dominica – giorno del Signore → dzień Pański; weług źródeł babilońskich dies Solis – dzień słońca (stąd np. w jęz. angielskim: Sunday – sun – słońce, day – dzień). |
Podsumowując, pięć dni tygodnia w języku włoskim zawdzięcza swoją nazwę ciałom niebieskim, natomiast nazwy dwóch ostatnich dni (sabato e domenica) mają pochodzenie żydowskie oraz chrześcijańskie.
