Eneasz, obrońca Troi, był jednym z niewielu ludzi, którym udało się uniknąć rzezi w Troi. Tej nocy, kiedy Grecy podstępnie, przy pomocy drewnianego konia wtargnęli do Troi i rozpoczęli krwawą rzeź, Eneasz, syn Wenery i Anchizesa, miał złowieszczy sen. Stanął przed nim Hektor i rozkazał uciekać.
Kiedy się obudził próbował walczyć, ale na próżno. Zrezygnowany pośpieszył do domu ratować od śmierci rodzinę: ojca; żonę, Kreuzę i syna Askaniusza. Po drodze spotkał ukrytą Helenę, którą chciał zabić. W porę jednak pojawiła się Wenera, która odwiodła go od tego czynu.
Kiedy bohater dociera do swego domu stara się przekonać swojego ojca do ucieczki, jednak nieskutecznie. Anchizes zmienił swoje stanowisko dopiero wtedy gdy nad głową Askaniusza dostrzegł jasne światło i spadającą z nieba gwiazdę. Rodzina rozpoczęła ucieczkę. Eneasz niósł swojego słabego ojca, obok biegł jego syn, a z tyłu tuż za nimi jego żona. Kiedy bohater dotarł na wzgórze pod miastem zauważył, że jego małżonka zgubiła się gdzieś w mieście. Postanowił wrócić i ją poszukać, ale w mieście odnalazł tylko jej ducha.
Zrozpaczony bohater powrócił na wzgórze, gdzie zebrał się tłum zbiegów, szukających schronienia. O świcie pod wodzą bohatera wszyscy dotarli do góry Idy, gdzie zbudowawszy statki i zebrawszy wszystkie święte relikwie wyruszyli w drogę.
Bogowie obiecali Eneaszowi nową ojczyznę, ale tak zagadkowo podali jej miejsce, że nie wiadomo było gdzie jej szukać. Ponadto wędrówkę Trojańczykom utrudniała Junona, która nadal nie wybaczyła Parysowi obrazy i mściła się za nią na wszystkich Trojańczykach.
Tak rozpoczęła się długa wędrówka. Eneasz wiele lat błądził po morzach i obcych krajach, nigdzie nie mogąc znaleźć schronienia.
Odpłynąwszy od brzegów Troi Eneasz na czele floty wyruszył w stronę Tracji, sprzymierzeńca Troi. Bohater postanowił, że właśnie na tej ziemi osiedli się i założy miasto. Lecz oto pojawiła się przed nim postać Polidora, syna Priama. Ten oto powiedział mu jak król Traków podstępnie go zamordował, zdradzając tym samym sojuszników. Ostrzeżony przez ducha Polidora, Eneasz zebrał swych druhów i odpłynął.
Po długiej wędrówce Trojańczycy dotarli do świętej wyspy Apollina. Tam Eneasz poradził się świętej wyroczni, która kazała mu płynąć do kraju przodków, którym była Kreta. Dopłynąwszy tam Trojańczycy zbudowali gród, który nazwali Pergam. Jednak w krótkim czasie w osadzie pojawiła się straszna zaraza, która pochłonęła wielu ludzi oraz zwierząt. Za radą Eneasza wszyscy opuścili wyspę i udali się w podróż.
Po trzech dniach i trzech nocach nieprzerwanej podróży w czasie strasznych sztormów, okręty Eneasza dopłynęły do wysp Strfadów, na których mieszkały harpie, kobiece potwory. Od jednej z nich dowiedział się, że ma płynąć na zachód, a ziemię obiecaną pozna po tym, że taki głód będą cierpieć, że nawet stoły pozjadają.
Eneasz ponownie wyruszył w podróż. Gdy dostrzegł brzegi afrykańskie postanowił zawinąć do portu kartagińskiego. Kartaginą rządziła wtedy Dydona, która zaprosiła bohatera na ucztę aby ten opowiedział jej o zburzeniu Troi i własnych przygodach. Przez cała ucztę Dydona trzymała na kolanach małego Askaniusza, który zadrasnął królową w okolicy serca. W rzeczywistości jednak nie był to syn Eneasza, a Amor, który spowodował, że królowa zakochała się w Eneaszu. Od tego momentu urządzała ona uczty i polowania żeby zatrzymać przy sobie ukochanego. Jednak pewnej nocy Eneasz postanowił opuścić miasto i odpłynąć. Dydona z rozpaczy po odejściu Eneasza przebiła się mieczem.
Po kilku dniach żeglugi Trojanie wylądowali koło miasta Kume, w Zatoce Neapolitańskiej. Niedaleko tego miejsca znajdowały się wrota do świata podziemnego. Bohater skorzystał ze sposobności i odwiedził zaświaty, gdzie spotkał swego ojca, Anchizesa, który pokazał mu ludzi którzy już pomarli ale też i takich którzy mieli się dopiero narodzić. Ponadto Eneasz ujrzał całą historię Rzymu aż do czasów cesarza Augusta. Zachęcony wizją ojczyzny bohater wyruszył na północ.
Dopłynąwszy do miejsca w którym Tyber wpływa do morza postanowili odpocząć i pożywić się na lądzie. Był tam tylko jeden dąb, a pod nim trochę trawy. Usiedli i rozłożyli na niej suche i twarde „jak stoły” pszenne placki, a na nich owoce, które zaczęli zjadać. Eneasz przypomniawszy sobie przepowiednie o stołach wiedział już, że to jest jego ziemia obiecana.
Państwem, w którym się osiedlili, panował Latynus. Właśnie w tym czasie trwały przygotowania do ślubu jego córki, Lawinii. Miała być ona wydana za wodza plemienia Rutulów. I w ten dzień kiedy przybył Eneasz przyśnił się królowi Latynusowi sen, w którym jego ojciec, Faun kazał wydać Lawinię za cudzoziemca.
Zgodnie ze snem, kiedy pojawił się Eneasz postanowił dać mu rękę swojej córki. Ponadto pozwolił mu się osiedlić na swoich ziemiach.
Lecz mściwa Junona, która wielokrotnie wcześniej ingerowała w wydarzenia pokrzyżowała te plany. Najpierw żona Latynusa, Amata sprzeciwiła się temu ślubowi, a potem Turnus wystąpił z pretensjami. Konflikt przerodził się w wojnę. Eneasz naturalnie stanął po stronie Latynusa. Widząc jednak słabość jego armii, w której nie było konnicy, udał się po pomoc do Euandra. Ten dał bohaterowi wyborowy oddział jazdy pod dowództwem swojego syna, Pallasa. Ponadto bogini Wenera przyniosła Eneaszowi zbroję wykutą przez Wulkana. Doszło do krwawej bitwy, którą zakończyły pojedynki. Najpierw Turnus zabił Pallasa, by potem sam zginąć z ręki Eneasza.
Kiedy Eneasz powrócił z wojny pojął za żonę Lawinię i na jej cześć zbudował miasto Lawinium. Ale cztery lata później wybuchła nowa wojna z Rutulami, w czasie której Eneasz przepadł bez wieści. Jedni mówili, że utonął w rzece, a inni że Wenera wyniosła Eneasza z zamętu walki i zabrała do nieba. Po ojcu rządy przejął syn z pierwszego małżeństwa, Askaniusz, nazwany Julusem.
Materiał opracowany przez:
